Sözde Kızlar

Pangaltı. Gece yarısına birkaç dakika var. Sinemanın kapısında, iki siyah parlak derili, gürbüz hayvaniyle zarif bir araba duruyor.

Genç kız ve arabacı, birbirlerine muhtelif hislerle bakışarak, beklediler. Bitip tükenmeyen dakikalar geçti.

Hizmetçi kadın, başını kapıdan uzattı: "Banyo hazır!"

"Yatak odamda, gümüş sakımın içinde bir yirmi beşlik var al, fazla veremem."

"Zira bunlar fecayî listeleri. İşkenceler... Bir şu zarf kaldı. Bakalım."

Nazmiye Hanım’la Nevin de biraz şaştılar: "Biz de bilmiyoruz."

Ertesi sabah, bütün gazeteler Mebrure’nin babasını ilan ettiler.

Behiç’e diyordu ki: "Yüzüne çok pudra sürmüşsün, erkekte pudra sinirime dokunuyor diyorum, anlamıyor musun?"

Herkes birer kelime söyledi ve Salih yazdı.

Biraz sonra, karanlıktan aydınlığa geçerken kamaşan gözleriyle, çehreleri buruşmuş, yorgun, mecalsiz davetliler yukarı salonda toplandılar.

Elini kapının topuzuna götüremiyordu. Hiçbir sergüzeştinden hatırlayamadığı bir yürek helecanı, bütün vücudunda bir gerilme hissetti.

Behiç, böyle zamanlarda erkeklere pek lazım olan soğukkanlılıkla, çehresinin alıcı durgunluğunu hiç bozmayarak dinliyordu.

Behiç, ne yaptığını bilmeyen, budala, tecrübesiz bir insan olmak şöyle dursun, etrafında herkesin zaaflarını çok iyi anlamış, herkesi gülünç ve manasız görebilmiş, kendi arzularına göre yaşamanın sırrını keşfetmiş bir mahlûktu.

"İzmir’de sizin çok tanıdıklarınız var mı?" "Oooh, pek çok..."

İstanbul’da ise gazetelerdeki ilanı okur, buraya gelir. Yunanlıların elinde ise buradaki, Yunan Salib-i Ahmer'inden derhal malumat almak mümkündür.

"Dün yine mahkemeden celp geldi. Mübaşir seni arar, zabıta seni arar, mahalle imamı seni arar..."

"Anladım ama, şimdi piyasada kesat var. Papel çokluk düşmüyor."

Behiç, kulüpten istifa etmiş, bir daha hiç kumar oynamak istemediğini söylüyor, Siyret geldiği zaman beraber sokağa çıkıyor, gelmediği günlerde de odasına çekiliyor, ne ile meşgul olduğunu hissettirmeyerek saatlerce orada kalıyordu.

Nazmiye Hanım için mühim bir saniye idi. Anlamıyor görünmekte muvaffak olmak lâzımdı.

"Peki monşer, ama bu izdivaç senin muhitteki kredini düşürmez mi?"

Mebrure, çalarken daha eski günleri, bütün Manisa’yı, çepeçevre dağları, sükut ve gölge dolu akşamları, Anadolu’nun hiçbir yabancı sesle örselenmeyen devamlı sükununu, küçük evlerini, babasını, ölen dadısını, hep iyi kalpli komşuları ve arkadaşları hatırlıyordu.

Mebrure, Behiç’i dikkatle süzüyor, samimi olup olmadığını anlamaya çalışıyordu. Nazmiye Hanım da hayret içindeydi.

Genç kızın hayretle kaşlarını kaldırdığını gören Nadir, sözünü bitirdi.

Fahri, karyolasından sıçradı: "Ah, Nadir Bey, Nadir Bey, şimdi beni coşturacaksınız, kendimi tutamıyorum!"

Sobada homurtu başladı. Fırtınanın uğultuları fazlalaştı.

Behiç, düşünceleri arasında cevap verdi: "Vaz mı geçelim? Çocukluk etmeyiniz Mebrure Hanım, korkmaya sebep yok..."

Yemek odasına girince, Nazmiye Hanım elinde tuttuğu ve hâlâ merakla gözden geçirdiği zarfı Mebrure’ye uzattı.

"Sen bana bir 'peki' de, hemen nişanınızı hazırlayalım. Göreceksin, İstanbul’un en parlak ziyafetlerinden birini yaparız. Bütün dostlar buna çalışırız."

Yalan söylemek bilmezdi, küçücük bir hile ile bile başkalarını aldatmayı beceremezdi, hiç kimseye kini yoktu...

Nadir’i evinde bulamadı. Validesiyle görüştü. Merhametli kadın, Mebrure’yi eksilmeyen bir dikkatle dinledi.

Susuldu ve düşünüldü. Yeni bir haber! Bu köşk için de mühim bir şeydi. İhsan Efendi’nin sağlığını bildiriyorsa iyi...

Halinde fevkalade günlere mahsus büyük heyecanların şaşkınlığı vardı. Gecikilen bir şeye yetişmek istiyor gibiydi; ancak Mebrure’nin durduğu basamağa gelince onu görebildi...

Mebrure, yastığın boş kalan bir tarafına dirseğini dayayarak hastanın alnına elini koydu, üstüne eğildi, hiçbir tiksinme duymadığını anlatmakla verdiği ilk teselliden sonra elini çekti.

Bu arzumda bana en çok kolaylık gösteren Behiç’tir. Beni hemen Şişli’deki evine ve odasına götürdü. Viyana tiyatrolarına, operasına, aktris hayatına, gece yarısı eğlencelerine dair bildiklerini, gördüklerini hep anlattı, anlattı.

Behiç ellerimi tutuyor, ağzımı kapamaya, sesimi işittirmemeye çalışıyordu.

Pek ciddi söylediğini görünce ben de ayağa kalktım, ona doğru bir iki adım attım: "Ne yapacaksın? Maksadın nedir? Sen delirdin mi?"

Nihayet zaten sonbahar da gelmişti. Şişli’ye döndük. Çocuktan hiç kimsenin haberi yoktu. Yalnız beni mesanemden hasta biliyorlardı.

Muttasıl öğürüyor, sık sık hıçkırığı tutarak çırpınıyor, ara sıra, acı acı bağırıyordu.

Nadir, titremişti. Hayatın ölüme geçen bu esrarlı hududunda, can çekişen bir insanın son arzusunu, en samimi, en doğru vasiyetini anlatmak için ne derin bir azaba katlandığını görüyor, faniliğin dehşetli ıstırabını duyuyordu...

Bu can sıkıntısının doğru sebebini öğrenmeye çalışanlar, anlıyorlardı ki mecliste Mebrure yoktu. Sabahleyin erkenden çıkan genç kız, hâlâ gelmemiş, yemek sonuna bile yetişememişti.

Arkadaşına yardım etmek isteyen Siyret’in, pek asabileşen Nevin’in, hep müstakbel kocası gibi hareket eden Güzide’nin kahkahaları gidenlerin arkasında çınladı.

Ve nihayet, bize Behiç’i tanıttı. En büyük gayesi de buydu. Boter’in kostümleriyle örtülen bir zilleti ifşa etmek istemişti ve muvaffak oldu.

Aşkların çoğu, zorla yaratılan bir vehimden daha çabuk zail olurlar.

Zil çaldı. Mebrure, hademe tarafından topuzu çevrilip aralık edilen kapıdan, yarı karanlık, büyük odaya girdi.

Birdenbire gözlerinde her şey başkalaştı. Sokağa çıktığı zaman yüzüne çarpan soğuk hava ona tatlı geldi. Yolda yanından geçen insanların hepsini iyi, sevimli, güler yüzlü görüyordu.

Hiç kimsenin bir şey söylemeye dermanı yoktu...